Boilerhouse - The heart of matter
scène 5
Verteller 2 (vrouw):
Daniël stormt Emma‘s kamer in, ploft naast haar op bed. “Kom eens uit dat oude huis, het is lente”. Dan pas ziet hij dat ze dood is. Bloed mokert in zijn keel. “Dood”, fluistert, kokhalst het. “Waar komt die koude wind vandaan?” “Kom terug, trut”, grijpt hij in haar haren. “Emma, hou op, neem me mee.” Hete geiser in zijn buik. “Verraadster”, slaat hij zijn vuisten in de kussens. Zweet breekt overal uit. Aandrang. Snel, niemand weet het nog, ze zullen haar weghalen, haar van hem afnemen. Hij grist buiten zinnen een schaar van tafel, gaat op haar koude lichaam zitten, en begint met grote halen de lokken van haar hoofd te knippen. Maar het zichte geluid van de schaar misselijkt hem in de oren, en hij begint haar naam te krijsen.
Verteller 1 (man) en verteller 2 (vrouw) samen:
“Emma!”
Verteller 1 (man):
Zo vinden zijn ouders hem, brullend als een beest gebogen over zijn zusje, lokken vlasblond haar om zich heen. Jan Hendrik krijgt zowat een beroerte bij die aanblik. “Ben je nou helemaal gek geworden?”, schreeuwsleurt hij Daniël van het bed af, zijn razernij oplaaiend door het tegenstribbelende kind. Daniël spartelt door. Hek van de dam witheet mept hij met volle kracht, schopt het kind in zijn handen door de kamer, tot Daniël, uit zijn baan gemaaid, met zijn hoofd tegen de ijzeren bedspijlen slaat, en het bewustzijn verliest. Bloed gutst langs zijn slapen.
Verteller 2 (vrouw):
“Ze is dood, Jan Hendrik”, hoort hij Judith zeggen.
Verteller 1 (man):
Het is overigens vrij normaal voor sterrenstelsels om een zwart gat in hun centrum te hebben.
