Beginnend in het ritme Lang-Kort,
dat is: Oer-Uur,
zullen we roepen dat het vuur
uit onze monden moe wordt.
En de wind in onze rug
zal het horen en inhouden.

Staakt het vuren,
Waak bij de weg
die je aflegt
als een mantel,
Staak het afleggen van het uur,
Ontwapen je adem en wacht.

Het licht dat je geworpen hebt
heeft een rode zoom gekregen.
Zo liggen je kinderen in schittercirkels
op de rand van de aarde,
liggen je kinderen te kiemen,
kieuwen tussen oor en graf.
Ze halen hun adem.

Laat me je dragen tot je uitbot aarde.
Dragen dat het waken vruchtbaar maakt.

IJselijk is de stilte
nu het vuur gestaakt is:
Het licht uit dag en daad is weggeëbd,
en in een kleine kring van land,
een eiland van warm wachten,
lees je de afstand tussen hart en nacht.

Dus ik leg mijn ploeg neer in de dauw,
en ga op de tast in de nacht staan:

Je suis la lumière du monde.

De monden van het wachtende hart
monden in de nacht.

Nous sommes la lumière du monde.

Met zachte hand
groeit uit de sneeuw
een mantel tussen druppel en kristal.