In het kader van september – ja ik weet niet, maar de 1e september vandaag voelt ineens als het gewicht van een rijpe kastanje in je hand, zowel licht als gewichtig – wil ik de uitvoering delen van “O Eve”, een vrouwenkoorwerk (SSAA) van de Amerikaanse componist Frank la Rocca, door de zangeressen van het Morgana Kamerkoor. Wij voerden het uit tijdens ons concert van 12 juni 2015, in de Evangelische kerk aan het Bleijenburg in Den Haag. Je kan er hieronder naar luisteren:
De “Eva” in dit stuk lijkt een soort samenstelling van de paradijselijke Eva en Maria, de moeder van Jezus. De tekst, waarvan niet aangegeven is wie hem geschreven heeft (ik vermoed de componist), heeft iets mystificerends, in die zin dat het niet helemaal duidelijk wordt wie hier nou wordt aangesproken, en waarom. Het is de leven-brengende Eva, moeder en dochter tegelijk, en zij wordt getroost: zij hoeft zich niet te schamen of te treuren. Want, wordt er gezegd, de oude dingen zijn voorbij gegaan, en God heeft ons een nieuwe dag gebracht. En ik ben in verwachting van een kind dat allen zal verzoenen. Wij zullen ons samen verheugen voor altijd; leven zonder einde. Dat is zo’n beetje de inhoud van de tekst. Religieus en poëtisch van karakter, met veel bijbelse verwijzingen.
Frank la Rocca is een ernstige componist, en een ontzettend vriendelijk mens, met wie je goed kan uitwisselen. In Amerika is hij zeer bekend, en zijn composities zijn meermaals bekroond. Net als andere Amerikaanse componisten (zoals Patricia van Ness) richt hij zijn innerlijk scheppend oog op de vervlogen tijden van de Europes religieuze muziekcultuur, met name de Renaissance. Dat blijkt niet alleen uit de Latijnse kerkelijke teksten die hij voor veel van zijn composities kiest (O Magum Mysterium, Ave Verum, Miserere, O Sacrum Convivium etc.), en die in de loop der eeuwen al door veel componisten zijn getoonzet, maar ook uit het willen aansluiten bij – of terug grijpen op – de muzikale taal van de Renaissance, die hij dan omvormt naar een eigentijds idioom. Hoezeer hem dat lukt, bleek voor mij meteen bij de eerste keer dat ik zijn werk hoorde, ik dacht bij een concert van het Valborgkoor rond 2009 ergens.
Ik wilde toen ook meteen zijn werk gaan uitvoeren, en koos zijn “Miserere”. Helaas kwam het daar niet van, maar ik schreef er wel het artikel Movement in music: on Frank la Rocca’s “Miserere” over, op een van mijn andere blogs, en dat deed ik in het Engels, omdat ik graag wilde dat hij het ook kon lezen. Hij was er erg blij mee, en heeft er zelfs naar verwezen bij een CD-uitgave van zijn werk. Als je de moeite wilt nemen dat artikel te lezen, zul je begrijpen waarom zijn muziek me fascineert.
La Rocca is – net als Patricia van Ness – een oprechte zoeker naar nieuwe spirituele inhoud, of misschien moet ik zeggen: naar een nieuwe mystiek, die door de grenzen wil breken van het rationele en materialistische denken over en beleven van de wereld. Niet verwonderlijk dus, dat hij aansluiting zoekt bij de bovenzinnelijke glans die in muziek uit de Renaissance nog aanwezig is, zij het als de afnemende gloed van een zonsondergang. Hij zoekt in zijn muziek naar een nieuwe zonsopgang die van het moderne bewustzijn.
